Het zit er op

Het zit er op!
Nu terugdenkend aan het begin ( juist omdat het einde nadert). Zie Ik mezelf zitten, kijkend naar mijn net opgehaalde auto. Een besluit voor een rit in het hel verkeer in Paramaribo. Trots dat het zonder problemen gelukt was en om links te rijden. Dankzij een vriendin en haar tips nog een paar keer geoefend.
Zo zit ik nu wederom te peinzen over hoe ik straks weer rechts moet rijden.

Iets meer dan twee jaar. Wat een geweldig avontuur. Wij hadden dit niet willen missen en hebben er eerlijk gezegd nog geen genoeg van. Geen spijt dus. Alleen om hier te moeten vertrekken.

Nederland wordt in gedachte wel steeds vaker geïdealiseerd om de situatie wat te verzachten.
Gevoelens gaan over en weer.

We willen degenen die voor ons de oceaan zijn over gevlogen bedanken. Elk bezoek was voor ons bijzonder omdat we ons leven hier aan hen konden tonen. Zo leuk om elkaar weer te zien maar dan in een andere omgeving. Over Suriname vertellen is anders dan het samen beleven.
Ieder weekend hier zorgen we voor vermaak. Zwembad, Skelterbaan, Overbridge, Zwemmen in het oerwoud, Dolfijnen spotten, Oude plantage bezoeken, steden tripje enz. In het begin werd gezegd dat er voor de kinderen niet veel te doen is maar ik leerde al snel dat dat niet waar is.

Natuurlijk elke vrijdag een Parbobiertje drinken met alle vrienden. Dit gezellig samen zijn is heel fijn.
Dit alles zal er in Nederland niet meer bij zijn. Te duur te druk enz…
Dit gaan wij heel erg missen.

Ik kan zeggen dat ik Suriname ben gaan leren kennen. Als ik rondrij voel ik me thuis. Het duurt denk ik 3 jaar voor je dit land goed leert kennen al weet je dan nog niet alles. Ik heb geleerd op welke manier waarop men kan reageren, hoe men groet, hoe je met elkaar omgaat, hoe je je moet gedragen. De tradities, de verschillen in culturen en de vriendelijkheid en belangstelling naar ons als bezoeker van het land. Ik vind het lieve mensen.
Je vrienden en kennissen kring word ook steeds groter. Zo wordt je bijvoor beeld uitgenodigd op een feest je en kom je daar weer een collega tegen omdat de jarige weer een nichtje is van zijn vriendin. Als ik iedereen zou optellen die we hebben leren kennen dan kom ik zo rond de 60-70 mensen.

Het is grote regentijd. Koeler in de ochtend en avond maar het is stikkend warm in de middag door al dat vocht in de lucht. Dan denk je, o ja zou was het vorig jaar ook. Veel muggen weer al leer je daar steeds beter mee leven. Prikken ze nou dan even wat koelende zalf er op en er verder niet aan zitten. Voor de kinderen is dat niet zo gemakkelijk jeuk is jeuk en het blijft niet leuk.
Het gevolg van de vele muggen is dat de tuin bezocht wordt door allerlei soorten vogels. Ik zit buiten te kijken naar het gekwetter gezang en geruzie over een takje waar als het beestje strek genoeg is zich te verdedigen dan eindelijk rustig op kan zitten. Wat een rust!

Druk maak ik me om veel en verschillende dingen maar slangen en spinnen en wat nog meer spannen de kroon. Altijd op je hoede. Maar wat heb ik nu eigenlijk gezien? Dode slangen op de weg en één levende veilig van uit de auto. Spinnen? Eén in mijn klamboe en die heeft me ook gebeten en Twee op het toilet in het oerwoud. Middel groot en zwart, maar geen vogelspin. Even afkloppen. Ik vind het wel goed dat ik en de kinderen wat van dit gespuis hebben gezien. Lennard heeft veel meer mee gemaakt op zijn werk. De Oost West waar ze aan werken loopt namelijk gewoon dwars door het oerwoud. 75 Km weg dan kom je zeker wat tegen.

Willen we terug? Nee. Moeten we terug? Ook niet. Waarom kom je dan terug?
Boas gaat volgend schooljaar naar groep 3. Stel dat we blijven, dan zal dit rond het nieuwe jaar misschien iets later zijn. Hierdoor zullen Boas en Maren dan halverwege het jaar moeten overstappen naar een nieuwe school. Dit lijkt ons geen goed idee en willen Boas en Maren in Nederland vanaf het begin van het school jaar laten beginnen. Groep 3 is best een belangrijk jaar vinden wij dus vandaar.

De kinderen zelf willen graag terug naar Nederland. Vooral Boas hoor je veel over Nederland praten. Terug naar familie en vriendjes. Ook Maren wil graag terug naar haar vriendjes en vriendinnetjes op school al zal ze ze hier moeten achterlaten. Dat zal voor haar niet mee vallen. Ook Boas zal zich (waarschijnlijk in Nederland) realiseren dat Suriname niet naast de deur ligt om even bij zijn vriendjes en vriendinnetjes te kunnen spelen
In Nederland is er hopelijk genoeg afleiding om dit te verwerken.

Op 13 juli zitten wij in het vliegtuig. We stoppen onderweg nog even op Curacao en Bonaire voor een wel verdiende vakantie en komen als het goed is op 28 juli aan op Schiphol.

Tot ziens en een bigi brasa voor iedereen die we hier in Suriname moeten achterlaten.