Divali

Marion en Hennie op bezoek.

Zoals jullie allemaal wel gemerkt hebben, gaat het slecht met de reisverhalen opschrijven. Het is ook geen reisverslag meer, maar meer vastleggen wat je dagelijks doet. Ook leuk natuurlijk, maar net zo bijzonder als je in Nederland zou zitten. Ga maar eens ellenlange verhalen vertellen over naar je werk toe rijden, boodschappen doen, kinderen naar school toe brengen, enz. Dat is heel leuk om te vertellen, maar of het nou echt speciaal is?

Wat wel heel speciaal was, was dat mijn moeder naar Suriname is gekomen. Zij heeft de eer om als eerste hier in Suriname aan te komen. Inmiddels alweer 4 weken geleden kwam ze aan op Zanderij International Airport. Alle vluchten per dag kun je op een hand tellen, dus een vlucht van de KLM kun je niet missen.

Stukje geschiedenis: Zanderij ligt redelijk ver van Paramaribo verwijderd. Tijdens de 2e WO was Suriname de belangrijkste leverancier voor Bauxiet. Dit gebruikten ze voor de fabricage van de vliegtuigen. Om eventuele aanvallen van de Duitsers makkelijker te kunnen pareren, hadden de Amerikanen een luchtmachtbasis iets in het binnenland gemaakt. Het werd op deze manier moeilijker om te vernietigen. Nadeel is echter nu wel dat het een uur rijden is vanaf Paramaribo.

We waren allemaal best zenuwachtig en ik heb echt waar de nacht ervoor slecht geslapen. Op tijd naar het vliegveld rijden, want de laatste vluchtgegevens lieten een vroegere aankomst dan gepland zien. Best vreemd, want hij was later vertrokken dan gepland. Goed, je wilt absoluut niet te laat komen, dus waren ruim op tijd. Vlucht bleek bijna 3 kwartier vertraagd te zijn en dan moet je even wachten. Kinderen waren lekker buiten aan het spelen. De eerste mensen kwamen al voorbij, maar de douane in dit land is niet zo snel. Als je als laatste uitstapt, ben je bijna 2 uur later buiten dan de eerste. Je wordt hier wel in stijl welkom geheten!! Oma Marion (zo heet ze voor Maren en Boas) was om 9 uur door de douane. Maren en Boas konden hun ogen niet meer openhouden, maar toen ze oma zagen, vlogen ze er op af. Geweldig!! Wij waren natuurlijk ook heel erg blij om haar weer te zien. Eindelijk kan je nu ook laten zien en voelen wat een land als Suriname eigenlijk is. De verhalen en foto’s geven altijd een beeld, maar het beeld naast de foto maakt namelijk de foto en die zie en voel je niet.

Wij met z’n 5-en weer terug naar Paramaribo. Maren en Boas hadden het al snel gezien en gingen lekker slapen. Oma Marion had een goede vlucht gehad, maar vond het niet erg om ook de ogen te sluiten

Sint Maarten kennen de mensen van Suriname niet. Wij hebben dus geen Sint maarten gevierd maar dat geeft niet.! Ik heb de kinderen er ook niet over gehoord. Wij hadden wel een ander lichtjes feest. “Divali”
Divalie is Hindoestaans feest en komt uit India. Divali betekent een rij van lichtjes.
Oma Marion was al een week bij ons op bezoek en Hennie kwam aan op deze dag en omdat we hem van het vliegveld gingen halen reden wij langs prachtig versierde huizen en tuinen buiten Paramaribo. Er waren optochten waar men fakkels liep in de donkere nacht.
Licht geeft hoop. Divali is het feest dat veel mensen samenbrengt. Er wordt ook vuurwerk afgestoken. Divali is een vrolijk feest. Het is een feest voor iedereen, voor jong en oud, man en vrouw, arm en rijk. Elk geloof of gebruik wil licht in het donker.

In Suriname is het vanaf 2010 een Nationale Dag. Ook wordt er voor een weekje de Suriname Dia aangestoken op het onafhankelijkheidsplein in Paramaribo. Een hele grote schaal met vuur waar men dan met een lange stok waar aan een lepel zit een beetje vuur kan op scheppen en dan maken ze wensen.
Wij zijn naar het Onafhankelijkheidsplein geweest en daar liepen vrouwen en meisjes in hele mooie kleren met gouden glitters er op. Wij zijn geen Hindoestanen en dus hebben we alleen gekeken naar de grote schaal met vuur.
Marion en ik hebben nog wat jurken gepast maar er zat nergens een model in dus hebben niets gekocht.

Marion bleef een week bij ons in huis. Helaas moest Lennard nog twee dagen werken. De kinderen gewoon naar school dus heeft zij het gewone leven hier mee kunnen maken. Ophalen van school. Naar huis voor een broodje dan naar logopedie. De volgende dag hetzelfde maar dan naar zwemles waar we gezellig hebben gezeten met Rossy en Doris. Op de dag dat Lennard vrij was hebben we Paramaribo laten zien met al zijn geschiedenis en na dat de kinderen waren opgehaald van school en hebben we gegeten bij een “warung” die ik heel goed vind ook al is het daar erg simpel.

Voor het weekend heb ik een hutje op Overbridge geregeld. Bij aankomst meteen stoelen, tafel en een bbq geregeld. Ik moest met het bonnetje naar 4 gasten in het hutje naast de onze en het bonnetje laten zien. Nee je moet bij hem zijn. Dus ik naar hem. Oke we konden het mee nemen. Ik vroeg of zij de bbq wilde brengen. Na 2 uur stond er geen bbq. Dus ik weer naar de gasten en vroeg of ze hem als nog willen brengen. Stond weer bij de verkeerde klojo dus vroeg het aan de andere. Hangend op een stapel stoelen, tafel of kruiwagen als of het op deze ochtend allemaal te veel voor ze was. Begon mijn water al aardig aan de kook te raken. Nee zij de jongen ik zei dat ik die bbq besteld had en hij zij dat dat niet zo was. Ik begon bijna een discussie maar dacht zal je krijgen. Mijn bonnetje had ik gelukkig in mijn tas gedaan dus ik op nieuw naar het tentje dat twee meter bij ons hutje vandaan stond. Ja ik kreeg mijn gelijk en na dat ze overlegd hadden wie er op zou staan stond daarna 15 min onze bbq. En na mijn verzoek was tie ook nog “schoon” gemaakt. Daar heb ik weer van geleerd. Rustig blijven en op het juiste moment een figuurlijke schop tegen de schenen. Stelletje lamlullen.
Iedereen had weer wat mee genomen en hebben heerlijk ge-bbqd. Marion vond het zelfs zo leuk dat ze in de hangmat in slaap is gevallen.

Dinsdag kwam Hennie aan op Zanderij. We hadden de koffer van Marion al naar het hotel gebracht. Zij en Hennie zouden de laatste twee weken in een hotel gaan. Op die manier hadden zij een beter vakantiegevoel. Ze hadden nu een eigen kamer en een zwembad met restaurant. Het centrum was op loop afstand en dus konden zij hun gang gaan. Met Hennie hebben we dezelfde musea laten zien maar zelf hadden ze een trip van 3 dagen geboekt naar het oerwoud. Dit is ze zeker bevallen. Omdat het hotel op de route ligt van het zwembad kwamen we langs en Lennard tennist daar dus zagen we elkaar nog regelmatig.
Het laatste avondmaal was bij ons thuis. Daarna naar het vliegveld en toen ze weg waren voelde dat zo vreemd. Het was heel gewoon dat ze er waren en als ik nu langs het hotel rij dan is dat heel gek.
We vonden het heel erg gezellig die drie weken die voorbij gevlogen zijn.