Wrat weg

Maren haar wrat is eindelijk weg

Om bij het begin te beginnen.
Maren had al een maand of 2 een bultje onder haar voet (op haar hiel). Wij dachten een likdoorn en hadden het bultje met van alles en nog wat ingesmeerd. Maren begon al met raar lopen. Niets hielp en het werd alleen maar groter. Dus gisteren naar de huisarts.
9 uur zou ze beginnen. Ik had Maren op tijd uit school gevist en we waren de 2de. Mooi dacht ik. De assistent zei dat we konden wachten maar ik koos om nog even de tijd te doden in de Deto winkel die vlakbij was voor een boodschap. Wij waren 5 over 9 weer aanwezig bij de dokter en na 30 min aan de beurt. De dokter wilde het zelfde middel geven als dat wij al geprobeerd hadden. Ik vond dat het weggehaald moest worden en dus kregen wij een verwijsbriefje voor de dermatoloog. De naam van de arts stond wel op de envelope maar geen tel. Ik verstond de naam van het ziekenhuis niet ook al herhaalde ze het. Dus vroeg ik maar naar het adres. De assistente legde het mij uit en ik kreeg het telnr. Maren weer naar school gebracht, twee uur verder. Thuis gebeld naar het ziekenhuis. Voor dermatologie toets 8. De dame aan de lijn zei ze zijn er om 15.00. Ja maar ik wil graag een afspraak maken. Om 15.00 kunt u een afspraak maken. tuut tuut..
Oke? Duidelijk.
Wij waren voor 3 uur in het ziekenhuis.
Een ruimte met een rij banken gericht op een televisie. Hier zitten 4 polisonderdelen aan en in een andere poli net zo.
Klein maar overzichtelijk. Ik had geen afspraak maar dankzij mijn verwijsbrief en een leugentje dat ik om 3 uur in het ziekenhuis verwacht werd zaten wij na 40 min bij de dokter. Dat is geen likdoorn. Kinderen krijgen geen likdoorns. Dat is een wrat. Dus die gaan we weg halen.
Goed oke. Overspanning op bouwen gesroken! Maren vroeg of ze dan een prik moest en de dokter zei ja.
Ik moest 450srd betalen maar daar voor moets ik eerst pinnen (net buiten het ziekenhuis) Hoe kan het dat de huisarts dat niet heeft gezien. Belachelijk.
Eenmaal terug weer 30min gewacht met een zeer rustige Maren. Ik vroeg hoe ze zich voelde. Ze was zenuwachtig voor de prik.

In de behandel kamer hadden we stiekem even elkaar gemeten met het meetlat Boas was 110 en maren 116 en toen ik rond keek was het er niet zo erg hygienische. Toch met de spullen die er stonden hadden we nu niets te maken maar dit was niet door de nederlandse inspectie gekomen. Echt niet. Wel zo'n leuke medicijnkast, net als je die ziet in oorlogsfilms. Met zo'n slotje dat je zo openbreekt.

Ik ging bij Maren op het bed zitten en zei dat ze maar heel hard in mij vinger moest knijpen.
De dokter zei dat ze tot vijf moest tellen en dan zou ze daarna niets meer voelen. De verdovingsprik moest natuurlijk rond om de wrat in haar hiel en dat deed helse pijn. Ze krijste en daarna ging ze meteen door met wegbranden en knipte ze de wrat eraf. Maren was zo verschrikkelijk overstuur dat ze de dokter wegduwde en ik haar met alle macht moest vastgrijpen. De arts zij dat ze niets meer kon voelen maar zoals Maren tekeer ging geloofde ik daar niets van. Met de broeder erbij die haar benen vast hield hielden we Maren in de houdgreep. De arts ging door met weg branden en knippen want het was echt een hele grote wrat. Ik zag de krater in haar hiel en al dat bloed. Op een gegeven moment stopte ze en zei zo kan ik niet werken. Natuurlijk had ik Maren hard aan gesproken en zij dat ze flink was maar nog moest vol houden. Ik wilde dat alles weg was en dat we dit niet nog eens hoefde te doen. Ze hielt er mee op zei ze. De broeder zei dat alles weg was maar dat het bloedvat nog had moeten worden dichtgebrand. Hij stelde me wel een beetje gerust dus ik hoop maar dat het nu klaar is. Maren kreeg een zalf en een verband om haar voet en het mag niet nat worden.
Ik vond het totaal geen kindvriendelijke behandeling. Als zij Maren na die nare prikken had gerustgesteld dat het ergste over was dan was de strijd niet zo heftig geweest.
Nou ja dat is Suriname. Die zijn nog niet zo ver en ik weet niet of dat ooit zal veranderen. Hier geen speeltje uit de la kiezen of een snoepje voor de troost. Nee gewoon, volgende patient
Gelukkig is de pijn weggebleven en doet het nu alleen maar zeer als ze er op loopt.